Rozdział III

       Pociąg z głośnym piskiem wjechał na peron. Po chwili wielka, czarna masa uczniów wylała się z wagonów. Hermiona razem z Ginny wysiadły jako jedne z ostatnich.

- Gdzie się podziali chłopcy? - odezwała się lekko zdezorientowana rudowłosa.

Szesnastolatka obejrzała się za siebie.

- Przecież byli tuż za nami.

Młodsza z gryfonek cicho westchnęła i złapała przyjaciółkę pod ramię:

- Pewnie tłum nas rozdzielił. Lepiej się pospiesz, bo zajmą nam wszystkie dobre powozy. Chyba nie chcesz jechać ze ślizgonami. 

Hermiona przytaknęła i udały się w stronę pojazdów. Nagle drogę zastąpiły im trzy postacie.

- Malfoy, dałbyś już sobie dziś spokój. - rzekła ze zrezygnowaniem szesnastolatka, nim stojący po środku blondyn zdążył się odezwać.

- Nie będziesz mi rozkazywać szlamo. - warknął. Dziewczyna tylko ziewnęła ostentacyjnie i przeszła obok niego, co wywołało w chłopaku mały napad złości. Nikt nie ma prawa tak go traktować!

Chwycił Hermionę za łokieć i brutalnie obrócił.

- Co ty wyprawiasz idioto? - skrzywiła się z bólu.

Gdy goryle chłopaka wyciągnęli różdżki, stojąca z tyłu Ginny wreszcie dała o sobie znać.

- Expelliarmus! - krzyknęła w stronę Crabbe'a. Kawałek drewna wyleciał ślizgonowi z ręki i wylądował gładko na jej wyciągniętej dłoni. To samo zrobiła z Goyle'm. Próbowała również rozbroić Malfoy'a, jednak ten był szybszy wyczarowując zaklęcie tarczy.

- Ginny, dość. - szepnęła starsza z dziewczyn. Spojrzała na blondyna, który z szeroko otwartymi oczami patrzył na jakiś punkt za jej plecami. Zamknęła oczy, przeczuwając co, a raczej kogo zobaczy. Przełknęła ślinę i powoli się odwróciła. Serce zabiło jej gwałtownie.

- Co to za zbiegowisko? Weasley oddaj te różdżki ich właścicielom i do powozu!  To samo tyczy was Crabbe i Goyle! Granger, Malfoy za mną! - warknął Snape i nie czekając na wyjaśnienia obrócił się na pięcie. Po chwili zniknął wśród rosnącej nieopodal gęstwiny drzew. Uczniowie popatrzyli na siebie ze zdezorientowaniem i niechętnie wykonali polecenia.

       - Co to miało znaczyć? - krzyknął nauczyciel, gdy Draco i Hermiona znaleźli się w lesie. - Prefekci naczelni! - prychnął. Był wściekły. - Dobry przykład dajecie kolegom! Co za niesubordynacja! Zgłoszę tę sprawę do dyrektora! Zaraz po uczcie macie natychmiast zgłosić się do gabinetu Dumbledore'a! Zrozumiano? - Wystraszeni, jednocześnie kiwnęli głowami.

Gdyby nie okoliczności ten widok mógłby wydać się komiczny. Nieustraszona gryfonka i zawsze arogancki, puszący się jak paw ślizgon drżeli na widok przerośniętego nietoperza. Jednak nikomu nie było do śmiechu. Hermiona poczuła, że drżą jej kolana. Zachwiała się i kurczowo złapała za rękaw szaty blondyna. Ten popatrzyła na nią pytająco, ale nic nie powiedział. Snape rzucił im mordercze spojrzenie. Gryfonka poczuła, jak cała krew odpływa jej z twarzy. Po chwili milczenia profesor zamachnął peleryną znikając w głębi lasu.

   Odczekali kilka minut i odetchnęli głęboko. Przedzierając się przez krzaki wrócili w stronę powozów. Z niechęcią dostrzegli, że został tylko jeden, w dodatku najmniejszy, kształtem przypominający ogromną, blado fioletową dynię,  jakby przeznaczony tylko dla dwóch osób. Niezgrabnie wgramolili się do środka i usiedli naprzeciw siebie. Między siedzeniami była tylko mała przestrzeń na położenie nóg, więc chcąc, nie chcąc stykali się kolanami. Zapanowała niezręczna cisza.

- To twoja wina! - pierwsza odezwała się Hermiona.

Malfoy popatrzył na nią z politowaniem.

- Moja? To nie ja wyciągnąłem różdżkę, Granger. - słysząc te słowa dziewczyna zwęziła oczy.

- Gdybyś mnie tak brutalnie nie potraktował do niczego by nie doszło.

- Trzeba było mnie nie prowokować. - rzucił zjadliwie.

 Prychnęła.

- Prowokować? Ja cię prowokowałam? Nie denerwuj mnie nawet! Zastanów się lepiej, tępy gnomie, kto mi zaszedł drogę! - chłopak zrobił obrażoną minę.

- Mówił ci już ktoś, że jesteś strasznie upierdliwa?

- A tobie już ktoś mówił, że jesteś wrednym dupkiem? - odcięła się gryfonka, czując narastającą złość.

      ***

        Kłócili się przez dalszą drogę. Wreszcie wjechali na zamkowy dziedziniec. Hermiona wychyliła się przez okno i mimowolnie westchnęła na widok wysokich, pięknie oświetlonych, strzelistych wież Hogwartu.

Powóz głośno się zatrząsł i zatrzymał. Pasażerowie jednocześnie dopadli wyjścia.

- Zabieraj te łapska Malfoy! - krzyknęła dziewczyna odpychając go z całej siły. Jednym kopniakiem otworzyła półokrągłe drzwi i wylądowała w samym środku wielkiej kałuży. Draco głośno się zaśmiał.

- Wszystkie szlamy są takie niezdarne? Czy tylko te zadające się z Weasley'ami?

Doprowadzona do białej gorączki szesnastolatka rzuciła mu mordercze spojrzenie. Zachichotał i wyciągnął do niej rękę. Złość dziewczyny ustąpiła miejsca głębokiemu szokowi. Czy Draco Malfoy właśnie chciał jej pomóc?

Chłopak odchrząknął i ignorując wymalowane na jej twarzy zdziwienie powiedział:

- Będziesz tak tu sterczeć? Czy może udamy się wreszcie na ucztę? Umieram z głodu. - jakby na potwierdzenie własnych słów głośno zaburczało mu w brzuchu.

Hermiona niepewnie ujęła jego dłoń. Była miękka i ciepła. Ślizgon jednym, sprawnym ruchem przyciągnął ją do siebie. Mimowolnie wciągnęła nosem upajającą woń drogich, męskich perfum. Poczuła, że przyspiesza jej serce.

- Dziękuję - wymamrotała nieśmiało.

- Co mówiłaś? - teatralnie przyłożył rękę do ucha. Wywróciła oczami. Przecież nie byłby sobą sobą, gdyby w tym momencie nie rzucił jakieś ironicznej uwagi. Uświadamiając sobie, że wciąż trzyma jego rękę szybko puściła ją, oblewając się czerwonym rumieńcem. Spuściła wzrok i delikatnie się odsunęła.

- Doskonale słyszałeś. - odwróciła się do niego plecami i z uśmiechem ruszyła w stronę zamku.